دل عاشق

گزش تز سرد شب جوینده را واداشت که جامه برخود برپیچد. آسمان آنچنان از اختران آکنده بود که بسان رگباری از نور مهتاب بر آب رودخانه فرو می بارید. برگهای طلائی ارغوانی درختان بی وقفه به فراشی خاک مشغول بود.
جوینده همراه دختر در کنارش به آرامی در مسیر رودخانه قدم می زدند و این جهان همیشه در تغییر را می آزمودند، و رودخانه را تماشا می کردند که همواره در رفتن بود، تا ابد بسوی دریا روان. او دختر کوچک اندام را می نگریست که جلوتر از او در مسیر گردشگاه می خرامید و فکر می کرد که آهنگ قدم زدن او متفاوتست از دیگر زنان.
هنگامیکه چشم به او می دوخت، قلبش به رقص می آمد، زیرا که او زیبا بود با خدا، صدای او همان نجوای رودخانه بود، زمزمه باد بود و آهنگ برگ ریزان پائیزی که یک یک بر بستر سرزمین کهنسال می نشستند.
دختر گفت، “ اشتیاق برای خدا پرده ای را که اسرار خدا را می پوشاند به کنار می زند، و از تکه های خرد که فهم را می سازند، مادر می یابیم که هیچ چیز و هیچ درکی نمی تواند فراتر از آن چیز رود که درون قلب و روح ما است. “
جوینده گفت، “ آیا می تواند این چنین باشد که جستجوی خدا همان جستجوی دو روح مقدس باشد در طلب یکدیگر؟ یا این چنین است که اتحاد دو وجود با عشقی آنچنان سهمناک که خلوص اش فرشتگان را به سرور انگیزد؟ آیا ما صاحب حلقه ای زرین در سلسله زنجیر نادیدنی آن عشق هستیم که از ازل تا ابد را بهم پیوسته؟ “
او پاسخ داد، “ من نمی دانم".
آنگاه آن دو پیکر محجوب در خرقه ای شرابی رنگ مسافر را در میان درختان دیدند. او به نزد آنا آمد و سخن آغاز کرد.
“ آه ای دوستان من می باید با شما سخن بگویم. این شبی است که در آن از عاشق برایتان خواهم گفت.
“ می دانید که والاترین صفت خدا عشق است. زیرا که عشق عظیم ترین و ماورائی ترین نیرو در همه کیهانهای هستی است. از مجرای عشق، صفات الهی خدا هم چون آفتاب صبح می درخشند.
“ ای عزیزان! من این راز را در گوش شما نجوا خواهم کرد. بگذاری گوشهایتان از حکمت و دلهایتان از درک آکنده شود _ و اما این راز... هر آنچه در عالم هستی است بسوی تو جذب می شود اگر تو عشق را بی مصالحه به قلب خویش راه دهی.
“ با اطاعت از این فرمان خدا، تو الهام و مظهر زیبائی می شوی که همنوعانت پیروی اش کنند، اگر چه بعضی ممکن است دیگر از تو هیچ نشنوند. پس به شما می گویم که در خدمت عشق بودن و عشق را ستودن به مثابه یک مطلوب، همانقدر یقین است که رایحه گلهای پائیزی برفراز رودخانه.
“ پس، این فرمان پروردگار متعال است، که به درون قلب خویش نگاه کن و ببین که آیا خلوص در آن بر می برد. اگر این را حقیقت یافتی، آنگاه پروردگار تا ابد با تو است.
“ عشق قلب را الهام می بخشد، ابتدا در قالب عشق انسانی. این عشقی است که در طلب خدمت کردن به معشوق همسر، فرزندان و بستگان و دوستان و ایده آلهای انسانی است، و چیزی است در تعلق به این جهان، و در طول اقامت شما در این حیات.
“ آنگاه قلب با از خود گذشتن تصفیه می شود و عشق آنرا تصاحب می کند “ .
سیل شوق، جوینده را آکنده کرد، هم چون انفجار آب در آبشار، و خلسه چون نور پر هیبتی درون او تابید و شکوفا شد.
او، نفس حبس در سینه، چشمانش بسته و در حال نظاره پدیده ای بود که درونش به ظهور می رسید